Ζεράρ ντε Βιλλιέ: Σαφάρι στη Λα Παζ

Είναι απαραίτητο ακόμα και αν δεν υπάρχουν ρωγμές μέσα στο χρόνο να προσπαθούμε να τις δημιουργήσουμε, και τι πιο πειστικό είναι από την ύπαρξη παλιών βιβλίων που μας περιμένουν στα παλαιοβιβλιοπωλεία όπου και οι τιμές είναι φυσιολογικές αλλά και οι τίτλοι, η ίδια η έκδοση του βιβλίου σε μεταφέρει σε άλλες εποχές, ίσως όχι τόσο μακρινές, όμως γεμάτες αναμνήσεις.

 Αν αποφάσισα να ξανασυστήσω την παλιά μου συλλογή από ΒΙΠΕΡ είναι γιατί αφενός τα βιβλία αυτά με συντρόφευαν ουσιωδώς σε μια περίοδο της ζωής μου, και ποτέ δεν με απογοήτευσαν, αφετέρου γιατί τα θεωρώ ακόμα και σαν μορφή έκδοσης- αυτά τα ταπεινά χάρτινα βιβλία τσέπης- πολύ πιο αξιόπιστα, πολύ πιο του γούστου μου, από τα βιβλία πολυτελείας που συνεχίζουν να εκδίδουν οι σημερινοί εκδότες με τιμές, ακόμα, εξωπραγματικές για την εποχή. Ακόμα και με τη λογική της αντίδρασης, η καταφυγή στο "ρετρό" είναι απόλυτα δικαιολογημένη.

Ο Ζεράρ ντε Βιλλιέ διαβάζεται ακόμα και σήμερα με πολύ ενδιαφέρον και, το κυριότερο, είναι διασκεδαστικός. Το "Σαφάρι στη Λα Παζ" εκδόθηκε το 1972 και το θέμα του, το κυνήγι ενός παλιού ναζί εγκληματία στη Λατινική Αμερική, όσο και αν εξαντλήθηκε λόγω της ανελέητης καταδίκης που επέβαλε ο χρόνος στους θύτες και στους διώκτες τους, προσφέρεται για το σχεδιασμό μιας καλής περιπέτειας κατασκοπείας η οποία, άλλωστε, από τη ζωή βγαίνει.

Ο πρίγκιπας πράκτορας της SAS Μάλκο πρέπει να αναακαλύψει κάποιον ξεχασμένο δολοφόνο των Ναζί στην φιλόξενη γι' αυτόν χώρα της Βολιβίας, όπου απολαμβάνει φυσικά της προστασίας των ντόπιων διεφθαρμένων αρχών αλλά και ενός ακόμα τυχοδιώκτη Ναζί  Γερμανού που τον φιλοξενεί στην οικία του.  Με γρήγορο τέμπο όπως ταιριάζει σ' αυτά τα βιβλία και χωρίς να σε νοιάζει ιδιαίτερα, οι στυγερές δολοφονίες διαδέχονται η μια την άλλη καθώς οι τοπικοί παράγοντες προσπαθούν ν' αποτρέψουν τον Μάλκο από το να φθάσει στον Κλάους Χαίνκελ. Όλα είναι θέμα δούναι και λαβείν. Όταν ανατρέπονται οι συσχετισμοί δυνάμεων, ο Χαίνκελ μένει απροστάτευτος και τότε αρχίζει ένας οδυνηρός γι' αυτόν χρόνος που μετρά αντίστροφα ως τον θάνατό του- και συνήθως τέτοιοι θάνατοι είναι σκληροί. Ο ντε Βιλλιέ δεν αφήνει όμως τους αναγνώστες τους παραπονεμένους, καθώς ενστερνίζεται το καθολικό αίτημα για δικαιοσύνη και ανάλογο τέλος έχουν και όσοι διεφθαρμένοι δυσκόλεψαν τη ζωή του Μάλκο. 

Οι Ναζί εγκληματίες, οι προπάτορες της Χρυσής Αυγής, έχουν περισσότερο χιούμορ από τους Έλληνες χοντροκέφαλους ναζιστές- στο  μυαλό του Ζεράρ ντε Βιλλιέ τουλάχιστον (αν ζούσε σήμερα τι θα έγραφε άραγε για την ελληνική ναζιστική οργάνωση;). Σε μια σκηνή όπου πλακώνονται ο Φεντερίκο Στουρμ, ο "καλός" Γερμανός με τον Κλάους Χαίνκελ, ο πρώτος λέει: "Δεν θα ήθελα να μας δουν οι Ινδιάνοι να δερνόμαστε. Στο όνομα του Φύρερ λίγη αξιοπρέπεια"!  Αξεπέραστο.