Agatha Christie: At Bertram's Hotel

 

Ξεκινώντας για δεύτερη φορά την ανάγνωση όλου του έργου της Agatha Christie, τη φορά αυτή από το πρωτότυπο κείμενο, είχα την αίσθηση πως δεν είχα διαβάσει, ούτε καν την πρώτη φορά, το "At Bertram's Hotel". Την εποχή όπου κάθε καλοκαίρι πήγαινα στα περίπτερα της Πλατεία Κολιάτσου για να προμηθευτώ τα θρυλικά κίτρινα εξώφυλλα των εκδόσεων "Λυχνάρι", αυτό το βιβλίο δεν το είχα διαβάσει, δεν είχε γίνει μέρος της συλλογής μου με τα αριστουργήματα της "Βασίλισσας του Εγκλήματος", αλλά ούτε και παλιότερα από τις εκδόσεις τσέπης "Βίπερ".

Το βιβλίο εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1965, ανήκει στην τελευταία περίοδο των αστυνομικών περιπετειών της Christie, και είναι μια από τις τελευταίες επίσης υποθέσεις με πρωταγωνίστρια την γηραιά Μις Μαρπλ, όπου σε αντίθεση με άλλα έργα, ελάχιστα πράγματα κάνει σ' αυτό το έργο: δεν υπάρχει έρευνα από την πλευρά της, δεν υπάρχουν πολλοί διάλογοι, δεν υπάρχει η ατμόσφαιρα του μυστηρίου που συναντούσαμε στο μικρό χωριουδάκι της. Εδώ αντίθετα η δράση έχει μεταφερθεί στο Λονδίνο , στο ανακαινισμένο ξενοδοχείο Bertram όπου καταφεύγουν για ξεκούραση άτομα της ανώτερης βρετανικής κοινωνίας, αλλά και τουρίστες από το εξωτερικό που θέλουν να γευτούν τον παραδοσιακό βρετανικό τρόπο ζωής, με τα το απογευματινό τσάι και τα συνοδευτικά του , με την ήσυχη ατμόσφαιρα της εδουαρδιανής Αγγλίας, τα βαριά έπιπλα με τα πολυτελή καλύμματα και την πολυετή παράδοση.

Χαρακτηριστικό του έργου είναι οι λίγοι χαρακτήρες, η απουσία του σασπένς και η αποτυχημένη προσπάθεια συνδυασμού ενός αστυνομικού μυθιστορήματος με κατασκοπευτικά στοιχεία. Οι λίγοι χαρακτήρες σημαίνει πως η ανατροπή που συμβαίνει όπως πάντα σε κάθε βιβλίο της Christie στο τέλος της ιστορίας δεν εκπλήσσει τον αναγνώστη, είναι ίσως και η μοναδική αναλαμπή της Μις Μαρπλ που αν και ελάχιστα συμμετέχει σε όλο το έργο, στο τέλος ανατρέπει τα δεδομένα. Το υβρίδιο που προσπάθησε να πετύχει η Christie συνδυάζοντας την παραδοσιακή δομή του μυθιστορήματός της με κατασκοπευτικά στοιχεία δεν είναι πειστικός διότι απουσιάζει η δράση που συνοδεύει αυτό το ξεχωριστό είδος με ένα πιο δυναμικό σύνολο χαρακτήρων οι οποίοι στο συγκεκριμένο έργο, στο βαθμό που υπάρχουν, μόνο ως καρικατούρες μπορούν να χαρακτηριστούν. Για να μην αναφέρουμε και την απουσία οποιασδήποτε αξιόλογης πολιτικής αναφοράς.

Από τα τις πλέον συμπαθητικές φιγούρες που δημιούργησε η Christie σε όλο το της το έργο, που φέρνει κάπως (αν και ελάχιστα) στην γελοιογραφική προσέγγιση των χαρακτήρων του Ντίκενς, είναι η μορφή του αιδεσιμότατου Pennyfather που προσφέρει ένα ελάχιστο μειδίαμα ικανοποίησης κατά την περιγραφή της περιπέτειας του προς το θεολογικό σεμινάριο της Λουκέρνης.

Από τα πιο αδύναμα έργα της Christie, φανερώνει και την δημιουργική κόπωση της μεγάλης συγγραφέως που αναζητούσε στα γεράματα της, τα δικά της και της Μις Μαρπλ, ένα μέρος για να ξεκουραστεί και να απολαύσει την περιποίηση των άλλων, το Ξενοδοχείο Bertram, όπου "κανείς από τους παριστάμενους δεν ήταν φανταχτερός, κανείς δεν έμοιαζε παράταιρος με το περιβάλλον- οι περισσότεροι απολάμβαναν ένα πατροπαράδοτο αγγλικό απογευματινό τσάι".- Ας αντιμετωπιστεί έτσι αυτό το βιβλίο.