Ένα από τα τελευταία βιβλία της περασμένης χρονιάς που διάβασα ήταν και οι "Συνομιλίες με τον Χόρχε Λουίς Μπόρχες" που πήρε ο κριτικός λογοτεχνίας και αρθρογράφος Ρίτσαρντ Μπάρτζιν τη δεκαετία του 1960 όταν ο Μπόρχες είχε επισκεφθεί τις Ηνωμένες Πολιτείες για μια σειρά διαλέξεων σε διάφορα Πανεπιστήμια.
Ενδιαφέρουσα έκδοση, αν και η μετάφραση δεν με άφησε αρκετά ικανοποιημένο, όμως ότι υπάρχει από Μπόρχες (ακόμα και παιδικά σημειωματάρια) θέλω να το διαβάζω, ειδικά και τις συνεντεύξεις όπου , ανάλογα και με τις ικανότητες του ερωτώντα, μαθαίνουμε ακόμα περισσότερα για τις απόψεις και τις συνήθειές του.
Λατρεύω την αγγλοφιλία του Μπόρχες, και το εγκώμιο που πλέκει διαρκώς στη μεγάλη αγγλική λογοτεχνία. Πως να μην σημειώσω μέσα στο βιβλίο την ακόλουθη διαπίστωσή του: "όμως αν είχα να διαλέξω ανάμεσα στην αγγλική και ρωσική λογοτεχνία, ή ας πούμε ανάμεσα στον Ντίκενς και στον Ντοστογιέφσκι, θα διάλεγα τον Ντίκενς. Γιατί νομίζω πως ο Ντίκενς είναι πειστικότερες ως προς την απόδοση της ζωής, ίσως και το φάσμα του είναι ευρύτερο από αυτό της ζωής". Απλά, υπέροχο!
Και ένα ακόμα απόσπασμα προς το τέλος του βιβλίου για την προσφορά της λογοτεχνίας: "Γι' αυτό πιστεύω ότι η λογοτεχνία πλούτισε τον κόσμο, όχι μόνο μέσα από τα βιβλία της αλλά και μέσω ενός καινούργιου τύπου ανθρώπου, του ανθρώπου των γραμμάτων".
Θα επανερχόμαστε στον Μπόρχες διαρκώς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.