Το βιβλίο του δικτάτορα.

Ο ανώτατος θρησκευτικός ηγέτης του Ιράν Αγιατολάχ Χαμενεϊ δήλωσε στον προσωπικό λογαριασμό του στο Twitter πως είναι φανατικός αναγνώστης μυθιστορημάτων και ποίησης, και ανέφερε χαρακτηριστικά δύο σοβιετικούς συγγραφείς, τον Αλεξέι Τολστόι και τον Μιχαήλ Σολόκοφ. Ο Χαμενεϊ δεν αναφέρει τον Ντοστογέφσκυ, γι' αυτό μάλλον δεν θα γνωρίζει την περίφημη ρήση του "αν δεν υπάρχει Θεός όλα επιτρέπονται", καθώς στην δική του πατρίδα όπου επικρατεί η θρησκευτική τρομοκρατία των μουλάδων, άρα σε μια χώρα όπου απουσιάζει ο Θεός, διώξεις συνεχίζουν να γίνονται σε βάρος αντιφρονούντων συγγραφέων που είτε αντιμετωπίζουν τη λογοκρισία είτε φυλακίζονται για τις ιδέες τους.Όλα επιτρέπεται να γίνονται εις βάρος εκείνων των ελεύθερων πνευμάτων που εκφέρουν λόγο κριτικό προς την εξουσία. Το γεγονός πως ο Αγιατολάχ δηλώνει φανατικός αναγνώστης και ταυτόχρονα φανατικός διώκτης συγγραφέων και διανοουμένων δεν είναι κάτι αξιοπερίεργο καθώς και ο Χίτλερ λεγόταν πως κατείχε μια τεράστια βιβλιοθήκη την ίδια ώρα που βιβλία αντιφρονούντων καίγονταν από τους ναζί. Ή ακόμα και ο Στάλιν, άλλος φανατικός αναγνώστης, που επί των ημερών του κυριαρχούσε η σκληρή λογοκρισία εις βάρος όσων στέκονταν κριτικά στη σοβιετική ουτοπία. 

Ας θεωρήσουμε τα διαβαστερά αυτά πνεύματα άλλη μια ιδιοτροπία, ίσως την πιο εκλεπτυσμένη, των τυράννων της ιστορίας. Δυστυχώς κάποιοι εξ αυτών μπαίνουν και στον πειρασμό να γράψουν και ν' αφήσουν παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές τις σκέψεις ή τα λογοτεχνικά τους πονήματα. Αυτό δεν μπορεί να το απαγορεύσει κανείς, ίσως ο μελλοντικός τύραννος όμως, μια από τις πρώτες ενέργειές του θα μπορούσε να είναι το σβήσιμο από τη μνήμη των συγκαιρινών του των φληναφημάτων των προκατόχων του μπας και σταματήσει να αναπαράγεται η δυστοπία των λέξεων από την γραφίδα άξεστων συγγραφέων αλλά ικανών δικτατόρων. Το παράδειγμα των ηγετών του Τουρκμενιστάν που αναφέρει στο απολαυστικό του άρθρο ο Ντάνιελ Κάλντερ στον Guardian, http://www.theguardian.com/books/booksblog/2009/jul/02/dictator-lit-berdymukhamedov είναι απλά μια υπενθύμιση πως η γραφίδα στα χέρια παρανοϊκών τυράννων είναι πιο θανατηφόρο όπλο από κάποια μέσα μαζικής καταστροφής.