Συνέντευξη Κώστα Δεσποινιάδη

Ήταν μια ευχάριστη έκπληξη η συνέντευξη του εκδότη Κώστα Δεσποινιάδη στη Δημοτική Τηλεόραση Θεσσαλονίκης TV 100.

Μέσα σ' ένα χώρο όπου κυριαρχούν τα βιβλία, και σ' έναν τέτοιο χώρο οτιδήποτε άλλο μοιάζει περιττό, ο Κώστας Δεσποινιάδης εξιστορεί την προσωπική του πορεία στο χώρο των εκδόσεων ξεκινώντας από την εφηβική του ηλικία όπου είχε κατασταλάξει τι ήθελε να κάνει έχοντας προσβληθεί από το μικρόβιο της ανάγνωσης και των βιβλίων. Μικρόβιο που δεν έχει εξήγηση από που προήλθε όταν μάλιστα δεν υπήρχε και οικογενειακό υπόβαθρο γι' αυτό. Αλλά άπαξ και προσβληθείς δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής: σε κάποια πάθη οφείλουμε να παραδινόμαστε αμαχητί, και η ανάγνωση είναι σαφές πως είναι ένα απ' αυτά τα πάθη που μόνο ομοιοπαθείς μπορούν να κατανοήσουν. Επομένως το να λέει ο Δεσποινιάδης πως ήθελε να ζήσει βιοποριζόμενος από το χώρο των βιβλίων μεγεθύνει την αξία του, τον καθιστά πρότυπο για όσους θα ήθελαν να ακολουθήσουν το πάθος τους και να πετύχουν. Ειδικά μάλιστα σ' αυτή τη χώρα όπου τέτοιες επαγγελματικές ενασχολήσεις (να κάνεις το πάθος σου επάγγελμα) κινδυνεύουν να καταποντιστούν στην οικονομική αφάνεια και την απογοήτευση. Κακά τα ψέμματα, μόνο αν είσαι δημόσιος υπάλληλος ή κινείσαι πέριξ του κράτους έχεις δικαίωμα επιβίωσης στον τόπο αυτό. Οτιδήποτε άλλο, ειδικά αν έχεις το ήθος που κομίζει ο Δεσποινιάδης αποτελεί εν δυνάμει δονκιχωτισμό. Ή αλλιώς τόλμη την οποία οι περισσότεροι δεν διαθέτουμε ή δεν ανοιχτήκαμε ποτέ να την βρούμε και υποκύψαμε στην εύκολη λύση και στον ενταφιασμό των ονείρων. Τέτοιες εκδοτικές προσπάθειες

σαν του Δεσποινιάδη πάντως έχουν υπάρξει και στο παρελθόν από λίγους οραματιστές. Στην συνέντευξη γίνεται αναφορά στο περιοδικό "Σημειώσεις" του εκδότη, ποιητή, μεταφραστή Γερ. Λυκιαρδόπουλου, και φαίνεται πόσο αγαπά και εκτιμά ο Δεσποινιάδης και τους συντελεστές της έκδοσης και συνολικά την πνευματική τους προσπάθεια. Και άλλα περιοδικά κατά το παρελθόν έγραψαν μια σημαντική πορεία μέσα από κόπους, ξενύχτια και βασανιστική αναζήτηση του κατάλληλου υλικού. Το ότι δεν ακολουθήσαμε το ατομικό μας πάθος γιατί δεν ήμασταν αρκετά τολμηροί ή οραματιστές δεν σημαίνει πως δεν μπορούμε να συμ-μετέχουμε στο παρόμοιο πάθος των άλλων αναδεικνύοντας τις ιδιαίτερες αυτές φωνές.