Δύο μικρά σύγχρονα συναξάρια

Τα δύο σύγχρονα συναξάρια

Κάποια από τα βιβλία του π. Αλέξανδρου Σμέμαν

Πριν από αρκετά χρόνια οι καλές και θεολογικά έγκυρες εκδόσεις "Εν Πλω" κυκλοφόρησαν δύο μικρά βιβλιαράκια για δύο μεγάλες προσωπικότητες της ορθόδοξης εκκλησίας και θεολογίας, τον π Αλέξανδρο Σμέμαν και τον Άγιο Νικόλαο Βελιμίροβιτς. Το πρώτο είναι γραμμένο από τον π. Γεώργιο Μπασιούδη (επιμέλεια Βασίλης Αργυριάδης) και παρακολουθεί τις σημαντικότερες στιγμές της ζωής του π. Σμέμαν, αυτής της ανεπανάληπτης μορφής της σύγχρονης εκκλησίας, στο έργο του οποίου συνεχώς πρέπει να εμβαθύνουμε. Από όλα τα έργα που έχω διαβάσει το "Ημερολόγιο" , αυτό που φανερώνει τις πιο προσωπικές στιγμές του π. Αλέξανδρου, γραμμένο σε βαθύ εξομολογητικό τόνο, είναι το περισσότερο αγαπημένο. Η θεολογία του βασίζεται σε μια οντολογική κατανόηση της Ευχαριστίας την οποία τοποθετεί στο επίκεντρο της ζωής του πιστού, γι' αυτό και εκεί που ιερουργούσε, στην Αμερική κυρίως, η συμμετοχή στο μυστήριο ήταν καθολική, κάτι δυστυχώς που δεν παρατηρείται στις λειτουργική ζωή της ελληνικής εκκλησίας. Η ελάχιστη συμμετοχή των πιστών στο μυστήριο των μυστηρίων μήπως σημαίνει τελικά την μεταμόρφωση της εκκλησιαστικής λατρείας σε απλή συμμετοχή σε μια παράσταση και όχι σε αυτό που πραγματικά είναι, δηλαδή κοινωνία; Στα βιβλία του π. Αλέξανδρου αυτά τα θέματα συζητιούνται και αναλύονται σε βάθος. Το δεύτερο σύγχρονο συναξάρι αφορά σε μια μορφή που ομολογώ δεν γνώριζα, στον επίσκοπο της εκκλησίας της Σερβίας Νικόλαο Βελιμίροβιτς, μια μορφή που θεμελίωσε την σύγχρονη πνευματικότητα της ομόδοξης χώρας επηρεάζοντας πλήθος πιστών και σπουδαίων θεολόγων όπως του π. Ιουστίνου Πόποβιτς. Ο Επίσκοπος Νικόλαος αξίζει να μελετηθεί και ευτυχώς πάμπολλα έργα του κυκλοφορούν στα ελληνικά, μεταξύ των οποίων το πολύτομο "Πρόλογος της Αχρίδας".Μόνο ως δώρα του Κυρίου στον σύγχρονο άνθρωπο μπορεί να χαρακτηριστούν αυτές οι αγιασμένες μορφές της εκκλησίας, η προσπάθεια μίμησης των οποίων αποτελεί ασφαλή οδοδείκτη.