Αγκάθα Κρίστι: Έγκλημα στο Όριεντ Εξπρές

Όσες φορές και να διαβαστεί το έπος της Αγκάθα Κρίστι 'Έγκλημα στο Όριεντ Εξπρές" δεν είναι αρκετές για να το απολαύσει κανείς. Έχει γίνει ταινία, παιχνίδι adventure στον υπολογιστή, το πιο διάσημο, ίσως, αστυνομικό παζλ με ήρωα τον Ηρακλή Πουαρό, αλλά το απολαμβάνει κανείς μόνο στην έντυπη μορφή του. Το ξαναδιάβασα μέσα σε δύο μέρες για πρώτη φορά μετά από 30 χρόνια, τούτη τη φορά στο πρωτότυπο, μιας και η ελληνική μετάφραση έχει χαθεί, αλλά όταν το είχα πρωτοδιαβάσει, μαθητής γυμνασίου ήμουν, πόσο εντύπωση μου είχε κάνει το απίστευτο τέλος του καθώς ανατράπηκαν όλες οι εικασίες για το ποιός μπορούσε να είναι ο δολοφόνος του Ράτσετ. Ένα τέτοιο τέλος που νομίζω δεν έχει δώσει σε άλλο έργο της η Κρίστι.

Η ιστορία βασίζεται σε ένα αληθινό έγκλημα που είχε γίνει το 1932 στην Αμερική, ενώ και η Κρίστι είχε εμπειρία ταξιδιού με τον Όριεντ Εξπρές το φθινόπωρο του 1928. Μέσα στον κλειστό χώρο του τρένου, φέρνει η Κρίστι το 1934, ανθρώπους πολλών εθνικοτήτων συγκεντρωμένους μαζί, μια ιδιάζουσα συνάθροιση νοοτροπιών και παραδόσεων, προκειμένου στο τέλος να αποδοθεί δικαιοσύνη σε ένα φρικτό έγκλημα που η τυπική δικαιοσύνη απέτυχε να απονείμει. Ο Πουαρό σκέφτεται και λύνει το μυστήριο παρουσιάζοντας στο τέλος δύο εκδοχές, μια που θα παρουσιαστεί στις επίσημες αρχές της Γιουγκοσλαβίας (και εδώ είναι φανερή η βαθιά απέχθεια της Κρίστι προς τη νοοτροπία των βαλκανικών λαών, όπως φαίνεται από πολλές αιχμές στο βιβλίο), και η πραγματική εκδοχή που θα μείνει μεταξύ του Πουαρό και των υπολοίπων γιατί πρέπει να αποδοθεί δικαιοσύνη. 

Ο Πουαρό δεν είναι μονάχα αυτός που σκέφτεται βαθιά και λύνει τα εγκληματικά παζλ, αλλά και προσφέρει άφθονο χιούμορ, όπως αυτή η ατάκα του την οποία σημείωσα για μελλοντική χρήση: "Μου αρέσει να βλέπω έναν οργισμένο Άγγλο. Είναι πολύ διασκεδαστικοί. Όσο περισσότερο εκφράζονται με συναίσθημα, τόσο λιγότερο έχουν έλεγχο της γλώσσας".