Περί του συμφώνου συμβίωσης

Γύρω από τη θεσμοθέτηση του περίφημου συμφώνου συμβίωσης (είτε μεταξύ ομοφύλων ή ετεροφύλων ζευγαριών) τίθεται το ζήτημα της μεταφυσικής ταυτότητας της πολιτείας. Αν η σύγχρονη πολιτεία στερείται οποιασδήποτε μεταφυσικής ταυτότητας ή θεμελίωσης, αντλώντας τη νομιμοποίηση της μονάχα από την περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων φιλελεύθερη αντίληψη, τότε όχι μόνο η θεσμοθέτηση του συμφώνου συμβίωσης είναι νόμιμη, αλλά αργότερα μπορεί να προκύψουν και άλλες μορφές προστασίας δικαιωμάτων που ανάλογα με τη δύναμη ή την επιρροή της ακτιβιστικής ομάδας που θα τα εισηγηθεί, ενδεχομένως να γίνουν και νόμος. Όσον αφορά τους ομοφυλόφιλους, νομίζω πως η ιστορία τους χρωστούσε μια δικαίωση, καθώς υπήρξαν διηνεκή θύματα της, και συνεχίζουν να υφίσταται ως ευάλωτη κοινωνική ομάδα στις χώρες εκείνες που ζουν προ-νεωτερικά. Έτσι λοιπόν, σε μια πολιτεία που στερείται μεταφυσικής ταυτότητας και δεν προσδιορίζεται από τις αρχές λχ μιας θρησκείας, η εξέλιξη αυτή είναι νομοτελειακή. Διότι δεν έχει νόημα ν΄αρνηθεί πλέον κανείς το αυτονόητο όταν έχει εκλείψει κάθε μεταφυσική υπόσταση αυτής της πολιτείας, εκτός αν ορισμένοι φαντάζονται ότι ζούμε στην εποχή της βυζαντινής εποχής- διαφορετικά θα σκεφτόμασταν αν μια τέτοια εποχή επέστρεφε.

Αυτό δεν αναιρεί τον θεολογικό λόγο της Εκκλησίας. Η προστασία των ομοφυλόφιλων μέσω του συμφώνου συμβίωσης, ή αργότερα μέσω και του γάμου, μπορεί να θεωρηθεί ως "σημάδι του Κάιν" επί αυτών, δηλαδή ως μια μορφή προστασίας από την κάθε λογής ταπείνωση, κοσμική, κρατική, προσωπική ή λαϊκή. Αν η Εκκλησία έβλεπε μ' αυτόν τον τρόπο αυτή την κατηγορία ανθρώπων, θα απέδιδε θεολογική ανατίμηση στην ύπαρξη τους, ότι ακόμα και στην πτώση τους παραμένουν πεφιλημένα παιδιά του Υψίστου ο οποίος δεν θέλει τον χαμό τους αλλά την μετάνοιά τους. Όλα τα υπόλοιπα, οι κραυγές κάποιων μητροπολιτών, ο εμπρηστικός λόγος, δεν εκφράζει το πνεύμα της ταπείνωσης και της αγάπης απέναντι στην κοινή πτώση και τα πάνδημα οντολογικά και ηθικά τραύματα όλων μας.