Μπέντζαμιν Μπλακ: Θάνατος το Καλοκαίρι

Ο Τζων Μπάνβιλ είναι ο Μπέντζαμιν Μπλακ, το ίδιο όμως πετυχημένος και δημιουργικός. Το είδος της ιστορίας που αφηγείται εδώ ο Μπλακ, με ήρωα τον ιατρό παθολόγο Κουίρκ έχει αρκετό ενδιαφέρον και πρωτοτυπία καθώς δεν είναι η κλασική ιστορία που ένας ντετέκτιβ ανακρίνει, αναζητεί στοιχεία, ανατρέχει στο παρελθόν των υπόπτων προκειμένου να ανακαλύψει τον δολοφόνο. Ο ιατρός Κουίρκ στην ουσία οδηγείται από την εξέλιξη των γεγονότων και ο ένοχος αποκαλύπτεται μπροστά του ως φυσική εξέλιξη της ιστορίας- άλλωστε οι βασικοί πρωταγωνιστές της ιστορίας είναι λίγοι, δεν πελαγοδρομεί ανάμεσα σε αντιφατικές μαρτυρίες ή στην προσπάθεια του δράστη να κουκουλώσει τα στοιχεία. 

Ο φόνος, σ' αυτό το έργο του Μπλακ, δεν είναι μια άσκηση παζλ, όπως στα έργα της Αγκάθα Κρίστι, αλλά η αφορμή για να στηθεί μια ιστορία προβληματισμού και κοινωνικής κριτικής γύρω από ένα ζήτημα που στοίχειωνε την ιρλανδική κοινωνία- αυτό της σεξουαλικής κακοποίησης ορφανών παιδιών σ' ένα ίδρυμα με την ανοχή, αν όχι και τη συμμετοχή, του κλήρου. 

Αφετηρία λοιπόν είναι η δολοφονία που στην αρχή μοιάζει με αυτοκτονία του ιδιοκτήτη μιας μεγάλης εφημερίδας της Ιρλανδίας, του Ρίτσαρντ Τζιούελ. Ο Κουίρκ αντιλαμβάνεται πως η σκηνοθεσία της αυτοκτονίας είναι μια μάλλον αποτυχημένη προσπάθεια και σύντομα οδηγείται στην υποψία πως εδώ έχει να κάνει με φόνο. Ο φόνος λοιπόν του Τζιούελ γίνεται η αφορμή να θιχτεί ένα μείζον θέμα της ιρλανδικής κοινωνίας και ιστορίας με απρόβλεπτη εξέλιξη. 

Τζων Μπάνβιλ

Η γραφή του Μπλακ-Μπάνβιλ είναι κλασική page turner κατάσταση, αλλά σ' αυτό το σημείο δεν ενδιαφέρεσαι τόσο να εντυπωσιαστείς από ένα καινούργιο εύρημα, άλλωστε ο συγγραφέας δεν προσπαθεί να σε ξεγελάσει ανακαλύπτοντας σημεία που δήθεν δεν είχες προσέξει κάνοντάς σε να μοιάζεις ανόητος, αλλά συμμετέχεις στην εξέλιξη ενός δράματος και της ψυχολογικής ανάλυσης των ηρώων. Οι διώκτες του εγκλήματος δεν είναι κι αυτοί παρά άνθρωποι με πάθη και αμήχανες στιγμές, ζητούμενο είναι η δικαιοσύνη μεν, αλλά οι γκρίζες όψεις της καθιστούν τον φόνο, τελικά, μια μορφή δικαιοσύνης. Ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, κατ' όνομα μόνο, περισσότερο ένα malt noir που πίνεται αργά.