Οι λάθος συγκεντρώσεις

Το 2010 στην πλατεία ήσαν οι λεγόμενοι Αγανακτισμένοι, ετερόκλητο πλήθος ακροδεξιών και ακροαριστερών στοιχείων κατά του "Μνημονίου". Η διαμαρτυρία αυτή κόπασε, απλώς υπέβοσκε η οργή και η αγανάκτηση. Η πλατεία ξαναγέμισε χθες με άλλο κοινό, συμπαράστασης στην κυβέρνηση και με το εξής σύνθημα: "Δεν εκβιαζόμαστε, δεν υποκύπτουμε, δεν φοβόμαστε, δεν κάνουμε πίσω, νικάμε".
Δεν εκβιαζόμαστε. Από πότε η τήρηση των συμφωνιών, που υπέγραψε η προηγούμενη κυβέρνηση βάσει μιας συμφωνίας, θεωρείται εκβιασμός της άλλης πλευράς;
Δεν υποκύπτουμε. Κανείς δεν μας υποχρεώνει να υποκύψουμε ή μας βάζει το μαχαίρι στον κρόταφο. Αν αποδέχεσαι τους όρους συμμετέχεις στην ευρωζώνη, αν όχι αγωνίζεσαι να αλλάξεις τους όρους, αν δεν τα καταφέρεις, σηκώνεσαι και φεύγεις.
Δεν φοβόμαστε. Αυτό είναι χρήσιμο για το μέλλον, αν ισχύει στην πραγματικότητα. Υπάρχει όμως και η αίσθηση της άγνοιας φόβου.
Δεν κάνουμε πίσω. Οι μαξιμαλιστικές θέσεις μπαίνουν στην αρχή της διαπραγμάτευσης. Αν είσαι ισχυρός μπορείς να εμμείνεις σ' αυτές, αν και θα υπάρχει κόστος. Αν είσαι αδύνατος, και κατά κάποιο τρόπο επαίτης, δεν γνωρίζεις την αρχή της αυτοσυντήρησης οπότε γίνεσαι επικίνδυνος για τον εαυτό σου.
Νικάμε. Δεν πρόκειται για πόλεμο όμως, ούτε για αγώνα ζωής ή θανάτου. Αν το δεις ως πολεμική σύγκρουση, δεν διέγνωσες σωστά την πραγματικότητα και η προσγείωσή σου θα είναι απότομη.
Οι συγκεντρώσεις στην πλατεία θα είχαν κάποιο νόημα αν γίνονταν για ορθούς λόγους: μαζική συμμετοχή λαού κατά της διαφθοράς στην πολιτική ζωή, για κατάργηση του πελατειακού κράτους, για την διακοπή των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων, για κίνητρα στην επιχειρηματικότητα, για σεβασμό στη διάκριση των εξουσιών. Αυτές οι συγκεκντρώσεις δεν θα γίνουν όσο ο λαός είναι μέρος του προβλήματος.