Μετά τον θάνατο του Χρήστου Γιανναρά το διαδίκτυο κατακλύστηκε, δικαιολογημένα, από απόψεις και θέσεις για το έργο του κι αυτό θα συνεχιστεί για ακόμα μεγαλύτερο διάστημα δίχως να υπάρξει ομοφωνία ως προς την σημασία και το περιεχόμενο του έργου του. Τα δύο στρατόπεδα, οι οπαδοί του δυτικοτροπου διαφωτισμού (αριστερά και δεξιά) και οι οπαδοί του αντιδυτικισμου (αριστερού και δεξιού) θα συνεχίσουν να συγκρούονται γύρω από το έργο του φιλοσόφου. Για να κατανοήσει κανείς πάντως το θεμέλιο λίθο του γιανναρικου έργου δεν έχει παρά να κοιτάξει τα δύο πορτραίτα που κρέμονται στον τοίχο του γραφείου του δίπλα στις οικογενειακές φωτογραφίες. Από τη μια ο Φιοντόρ Ντοστογέφσκι και από την άλλη ο Ζήσιμος Λορεντζάτος. Ο Γιανναράς στην ουσία συνθέτει τις βασικές ιδεολογικές γραμμές των δύο όπως εκφράστηκαν κυρίως στον "Θρύλο του Μεγάλου Ιεροεξεταστή" και στο δοκίμιο "Το χαμένο κέντρο". Σ αυτά τα δύο θεμελιώδη, και εν πολλοίς συγγενικά κείμενα, θα πατήσει ο Γιανναράς για να οικοδομήσει το φιλοσοφικοθεολογικο του έργο. Είναι δε τελείως ανόητη η συζήτηση για το αν υπήρξε σημαντικός στοχαστής, φιλόσοφος κυρίως, ο Γιανναράς. Το περί Θεού ερώτημα είναι το μόνο ερώτημα άξιο για το φιλοσοφείν και ο Γιανναράς υπήρξε αξεπέραστος διάκονος του. Όλα τα άλλα έπονται. Από το πώς θα προσεγγίσεις το περί Θεού ερώτημα, θα μιλήσεις καταλλήλως για την πολιτική, την θεολογία, το νόημα, τον έρωτα, την λογοτεχνία κλπ.
