Μία από τις συχνές κριτικές που ακούγονται είναι πως οι άγαμοι, ειδικά οι κληρικοί ή οι μοναχοί που έχουν δώσει όρκο παρθενίας, δεν δικαιούνται να ομιλούν για θέματα γάμου, σεξουαλικότητας κλπ. Περίεργη αντίληψη αυτή. Συνήθως την επικαλούνται όσοι αισθάνονται ενοχή από τον ελεγκτικό λόγο, διότι αυτός ο λόγος μιλά κατευθείαν στη συνείδηση η οποία γνωρίζει και αντιλαμβάνεται την αλήθεια. Ευτυχώς οι αντιλήψεις αυτές δεν βρίσκουν έρεισμα στην εκκλησιαστική ιστορία- οι φωτισμένοι είχαν δικαιωματικά λόγο για κάθε τι που απασχολεί τον ανθρώπινο βίο, και συχνά αυτοί έδιναν τη λύση σε διάφορα προβλήματα. Διαβάζοντας ξανά την "Εκκλησιαστική Ιστορία" του Σαλαμίνιου Ερμεία Σωζομενού, θαύμασα την διορατικότητα του Αββά Παφνουτίου, ενός με τα σημερινά μέτρα σκληροπυρηνικού ασκητή, ο οποίος διέσωσε τον γάμο και δεν ασπάστηκε την άποψη περί καθολικής αγαμίας του κλήρου, κατά τις εργασίες της Α' Οικουμενικής Συνόδου:
Αναστάς δε εν μέσω Παφνούτιος ο ομολογητής αντείπε, τίμιον τε τον γάμον αποκαλών, σωφροσύνην τε την προς ιδίας γαμετάς συνουσίας. Συνεβούλευσε τε τη συνόδω μη τοιούτον θέσθαι νόμον. Χαλεπόν γαρ είναι το πράγμα φέρειν, ίσως δε και αυτοίς και τούτων γαμεταίς του μη σωφρονείν αιτία γενήσεται....Και ταύτα μεν ο Παφνούτιος, καίπερ άπειρος ων γάμου, εισηγήσατο.Ο άπειρος λοιπόν από τέτοια "κοσμικά" πράγματα ασκητής Παφνούτιος, ορθοτόμησε τον λόγο της αληθείας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου