Στην ελληνική δημόσια διοίκηση οι τίτλοι που συνοδεύουν κάποια θέση ευθύνης δεν διεκδικούν δάφνες φαντασίας: γενικός γραμματέας, ειδικός γραμματέας, γενικός διευθυντής, μετακλητός υπάλληλος, υπάλληλος αορίστου χρόνου, ορισμένου χρόνου, τακτικός υπάλληλος, αναπληρωτής γενικός γραμματέας, γενικός διευθυντής κλπ. Όλοι αυτοί οι τίτλοι θυμίζουν τις ανάλογες εκκλησιαστικές προσφωνήσεις: αιδεσιμολογιότατος, πανοσιολογιότατος, σεβασμιότατος, μακαριότατος κλπ.
Με άλλα λόγια, έχουμε βρει κατάλληλες λέξεις προκειμένου να ντύσουμε την μετριότητα του εαυτού και της φαντασίας μας προκειμένου να ικανοποιήσουμε την αυταρέσκεια μας. Και αν οι τίτλοι και τα αξιώματα στην εκκλησία δεν μεταδίδονται και δεν παραδίδονται μέσω της οικογενειακής επετηρίδας, στο δημόσιο χώρο της Πολιτείας, σ' αυτό που σκωπτικά λέμε "Ελληνικό Κράτος" αυτός είναι ο κανόνας.
Ο Αλέξης Τσίπρας τις προάλλες έκαμε αυτό που και οι προκάτοχοι του είχαν κάνει, να εκφωνήσει ομιλία στο Εθνικό Κέντρο Δημόσιας Διοίκησης αναφερόμενος στα κακώς κείμενα του μεγάλου ασθενούς, που είναι η δημόσια διοίκηση, και τι ιδέες έχει το κόμμα του έτσι ώστε να θεραπεύσει αυτήν την πληγή στο σώμα της κοινωνίας. Δεν είχα κανένα λόγο να διαβάσω αναλυτικά την ομιλία του- διάβασα παρόμοιες ομιλίες που είχαν εκφωνηθεί πριν μερικά χρόνια από άλλους πρωθυπουργούς στο ίδιο μέρος.
Ο Αλέξης Τσίπρας όμως ήταν άτυχος διότι την ίδια μέρα αποκαλύφθηκε πως ο γενικός γραμματέας του κόμματος του διόρισε ως μετακλητούς υπαλλήλους, που σημαίνει προσαυξημένες κατά πολύ αποδοχές σε σχέση με τον υπάλληλο καριέρας, ανθρώπους του οικογενειακού του περιβάλλοντος δικαιολογώντας την κίνηση αυτή περίπου με όρους επαναστατικού ιστορικού δικαίου: χρωστά η ιστορία στην διωκόμενη και ηττημένη αριστερά κάποιες θέσεις στον κρατικό μηχανισμό ημετέρων.
Ο Αλέξης Τσίπρας μίλησε στην έδρα της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Διοίκησης, ενός θεσμού που υπάρχει από τις αρχές της δεκαετίας του 1980, όταν η τότε κυβέρνηση, προτού καν δημιουργηθεί το ΑΣΕΠ, προσπάθησε να μιμηθεί τον αντίστοιχο θεσμό της Γαλλίας, αλλά αυτή η προσπάθεια έμεινε μονάχα στα χαρτιά, καθώς ο τρόπος που δημιουργήθηκε η Σχολή και όπως λειτούργησε καμιά σχέση δεν είχε με τον ρόλο που οι αντίστοιχοι απόφοιτοι της γαλλικής Σχολής παίζουν στον γαλλικό δημόσιο- ήταν απλώς μια απόπειρα διοικητικού εκσυγχρονισμού του ελληνικού κράτους, εντελώς αποσπασματικής και ανολοκλήρωτης. Το μόνο που άξιζε σ' αυτή την προσπάθεια ήταν πως ο τρόπος εισαγωγής σ' αυτή τη Σχολή ήταν δύσκολος και αδιάβλητος, όπως και το επίπεδο σπουδών εντός αυτής, αλλά και πάλι ουδεμία σχέση είχε με το γαλλικό αντίστοιχο.
Ήταν όμως μια όαση αξιοκρατίας και παρά τα προβλήματα, εξακολουθεί να είναι. Σ' αυτή λοιπόν τη Σχολή προσήλθε και μίλησε ο Τσίπρας για αξιοκρατία, όταν οι συγγενείς διαφόρου βαθμού στελεχών του κυβερνώντος κόμματος ήδη άρχισαν να στελεχώνουν νευραλγικές θέσεις στο Κράτος οι οποίες λειτουργούν ως παράλληλη διοίκηση εντός του κρατικού μηχανισμού, μια ιδιότυπη, αλλά πανίσχυρη ιεραρχία η οποία λύνει και δένει στους δημόσιους οργανισμούς παρακάμπτοντας τη μόνιμη διοικητική ιεραρχία την οποία ποτέ δεν εμπιστεύτηκαν οι κυβερνώντες οποιασδήποτε απόχρωσης διότι δεν της είχαν ποτέ εμπιστοσύνη. Ακόμα και τις εποχές που η εκάστοτε ηγεσία αποκαθήλωνε εν μια νυκτί διευθυντές και γενικούς διευθυντές προκειμένου να τοποθετήσει δικά της πρόσωπα, και πάλι αυτά τα πρόσωπα δεν ήταν άξια εμπιστοσύνης όσο οι κολλητοί της αυλής του εκάστοτε υπουργού, υφυπουργού, διοικητή, και αν αναλογιστεί κανείς πόσοι ανασχηματισμοί έχουν γίνει άρα πόσα τέτοια άτομα έχουν παρελάσει, για ελάχιστο διάστημα ορισμένοι εξ αυτών, από τις θέσεις των μετακλητών υπαλλήλων, καταλαβαίνει το μέγεθος της κακοδιοίκησης και της πολιτικής του ό,τι νάναι.
Ο Τσίπρας και η αριστερά του δεν κάνουν λοιπόν τίποτα διαφορετικό απ' ότι έχουν πράξει οι προηγούμενοι και απ' ότι θα πράξουν οι επόμενοι. Σε μια χώρα και μια κοινωνία όπου δεν υπάρχει ισχυρή ιδιωτική οικονομία, οι θέσεις φιλέτο στον κρατικό μηχανισμό φαντάζουν ως οι μοναδικές δυνατότητες προσπορισμού προσόδων και κοινωνικής ανέλιξης. Καμιά αριστερά και καμιά δεξιά δεν θα καταργήσει αυτή τη δυνατότητα που παρέχουν στον εαυτό τους οι νόμοι, και μάλιστα στο όνομα κάποιας ανύπαρκτης ηθικής, να διαμοιράζουν (αυτή είναι η σωστή λέξη, και όχι διορίζουν) τις θέσεις στο κράτος, τον μοναδικό πανίσχυρο εργοδότη που βυθίζει την ελληνική κοινωνία στη σήψη και τη σαπίλα. Το γεγονός πως τελικά οι θέσεις διαμοιράζονται ανάμεσα σε μέλη οικογενειών είναι απόλυτα φυσικό, και εδώ βοηθάνε οι αναλύσεις του Στέλιου Ράμφου αλλά και άλλων για την οικογενειοκρατική δομή της κοινωνίας και της πολιτείας η οποία δομή δεν αφήνει χώρο στην αξιοκρατία, την ουδέτερη και αντικειμενική κρίση αλλά μοιράζει τους τίτλους και τα αξιώματα στο χώρο τον στενό της εκάστοτε κυρίαρχης (πολιτικά) οικογένειας, όπως άλλωστε γινόταν πάντα σ' αυτόν τον γεωγραφικό τόπο.
Ο γενικός γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι επαναστάτης, ούτε προοδευτικός, ούτε καν αριστερός: εντάσσεται θαυμάσια στο ρου της ελληνικής ιστορίας παρασυρμένος κι αυτός από την ηχώ των προγόνων του οι οποίοι αν βρίσκονταν με την πλευρά των νικητών θα έκαμαν ακριβώς τα ίδια.
Οι επαναστάσεις στην Ελλάδα είχαν μόνο έναν σκοπό, την άλωση και την μοιρασιά των κρατικών τιμαλφών. Τα όσα αναφέρει στην ανακοίνωσή του αποδεικνύουν το παντοδύναμο μέγεθος και της αριστερής οικογένειας που συμμερίζεται τις ίδιες διαχρονικές αξίες με την δεξιά οικογένεια. Ίσως να μην υπάρχει καν και αυτός ο διαχωρισμός αλλά να μιλάμε μονάχα για την οικογένεια, την φαμίλια, τούτη την ιδιαίτερη δομή του ευρωπαϊκού νότου που κυριαρχεί στο δημόσιο βίο.
Με άλλα λόγια, έχουμε βρει κατάλληλες λέξεις προκειμένου να ντύσουμε την μετριότητα του εαυτού και της φαντασίας μας προκειμένου να ικανοποιήσουμε την αυταρέσκεια μας. Και αν οι τίτλοι και τα αξιώματα στην εκκλησία δεν μεταδίδονται και δεν παραδίδονται μέσω της οικογενειακής επετηρίδας, στο δημόσιο χώρο της Πολιτείας, σ' αυτό που σκωπτικά λέμε "Ελληνικό Κράτος" αυτός είναι ο κανόνας.
Ο Αλέξης Τσίπρας τις προάλλες έκαμε αυτό που και οι προκάτοχοι του είχαν κάνει, να εκφωνήσει ομιλία στο Εθνικό Κέντρο Δημόσιας Διοίκησης αναφερόμενος στα κακώς κείμενα του μεγάλου ασθενούς, που είναι η δημόσια διοίκηση, και τι ιδέες έχει το κόμμα του έτσι ώστε να θεραπεύσει αυτήν την πληγή στο σώμα της κοινωνίας. Δεν είχα κανένα λόγο να διαβάσω αναλυτικά την ομιλία του- διάβασα παρόμοιες ομιλίες που είχαν εκφωνηθεί πριν μερικά χρόνια από άλλους πρωθυπουργούς στο ίδιο μέρος.
Ο Αλέξης Τσίπρας όμως ήταν άτυχος διότι την ίδια μέρα αποκαλύφθηκε πως ο γενικός γραμματέας του κόμματος του διόρισε ως μετακλητούς υπαλλήλους, που σημαίνει προσαυξημένες κατά πολύ αποδοχές σε σχέση με τον υπάλληλο καριέρας, ανθρώπους του οικογενειακού του περιβάλλοντος δικαιολογώντας την κίνηση αυτή περίπου με όρους επαναστατικού ιστορικού δικαίου: χρωστά η ιστορία στην διωκόμενη και ηττημένη αριστερά κάποιες θέσεις στον κρατικό μηχανισμό ημετέρων.
Ο Αλέξης Τσίπρας μίλησε στην έδρα της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Διοίκησης, ενός θεσμού που υπάρχει από τις αρχές της δεκαετίας του 1980, όταν η τότε κυβέρνηση, προτού καν δημιουργηθεί το ΑΣΕΠ, προσπάθησε να μιμηθεί τον αντίστοιχο θεσμό της Γαλλίας, αλλά αυτή η προσπάθεια έμεινε μονάχα στα χαρτιά, καθώς ο τρόπος που δημιουργήθηκε η Σχολή και όπως λειτούργησε καμιά σχέση δεν είχε με τον ρόλο που οι αντίστοιχοι απόφοιτοι της γαλλικής Σχολής παίζουν στον γαλλικό δημόσιο- ήταν απλώς μια απόπειρα διοικητικού εκσυγχρονισμού του ελληνικού κράτους, εντελώς αποσπασματικής και ανολοκλήρωτης. Το μόνο που άξιζε σ' αυτή την προσπάθεια ήταν πως ο τρόπος εισαγωγής σ' αυτή τη Σχολή ήταν δύσκολος και αδιάβλητος, όπως και το επίπεδο σπουδών εντός αυτής, αλλά και πάλι ουδεμία σχέση είχε με το γαλλικό αντίστοιχο.
Ήταν όμως μια όαση αξιοκρατίας και παρά τα προβλήματα, εξακολουθεί να είναι. Σ' αυτή λοιπόν τη Σχολή προσήλθε και μίλησε ο Τσίπρας για αξιοκρατία, όταν οι συγγενείς διαφόρου βαθμού στελεχών του κυβερνώντος κόμματος ήδη άρχισαν να στελεχώνουν νευραλγικές θέσεις στο Κράτος οι οποίες λειτουργούν ως παράλληλη διοίκηση εντός του κρατικού μηχανισμού, μια ιδιότυπη, αλλά πανίσχυρη ιεραρχία η οποία λύνει και δένει στους δημόσιους οργανισμούς παρακάμπτοντας τη μόνιμη διοικητική ιεραρχία την οποία ποτέ δεν εμπιστεύτηκαν οι κυβερνώντες οποιασδήποτε απόχρωσης διότι δεν της είχαν ποτέ εμπιστοσύνη. Ακόμα και τις εποχές που η εκάστοτε ηγεσία αποκαθήλωνε εν μια νυκτί διευθυντές και γενικούς διευθυντές προκειμένου να τοποθετήσει δικά της πρόσωπα, και πάλι αυτά τα πρόσωπα δεν ήταν άξια εμπιστοσύνης όσο οι κολλητοί της αυλής του εκάστοτε υπουργού, υφυπουργού, διοικητή, και αν αναλογιστεί κανείς πόσοι ανασχηματισμοί έχουν γίνει άρα πόσα τέτοια άτομα έχουν παρελάσει, για ελάχιστο διάστημα ορισμένοι εξ αυτών, από τις θέσεις των μετακλητών υπαλλήλων, καταλαβαίνει το μέγεθος της κακοδιοίκησης και της πολιτικής του ό,τι νάναι.
Ο Τσίπρας και η αριστερά του δεν κάνουν λοιπόν τίποτα διαφορετικό απ' ότι έχουν πράξει οι προηγούμενοι και απ' ότι θα πράξουν οι επόμενοι. Σε μια χώρα και μια κοινωνία όπου δεν υπάρχει ισχυρή ιδιωτική οικονομία, οι θέσεις φιλέτο στον κρατικό μηχανισμό φαντάζουν ως οι μοναδικές δυνατότητες προσπορισμού προσόδων και κοινωνικής ανέλιξης. Καμιά αριστερά και καμιά δεξιά δεν θα καταργήσει αυτή τη δυνατότητα που παρέχουν στον εαυτό τους οι νόμοι, και μάλιστα στο όνομα κάποιας ανύπαρκτης ηθικής, να διαμοιράζουν (αυτή είναι η σωστή λέξη, και όχι διορίζουν) τις θέσεις στο κράτος, τον μοναδικό πανίσχυρο εργοδότη που βυθίζει την ελληνική κοινωνία στη σήψη και τη σαπίλα. Το γεγονός πως τελικά οι θέσεις διαμοιράζονται ανάμεσα σε μέλη οικογενειών είναι απόλυτα φυσικό, και εδώ βοηθάνε οι αναλύσεις του Στέλιου Ράμφου αλλά και άλλων για την οικογενειοκρατική δομή της κοινωνίας και της πολιτείας η οποία δομή δεν αφήνει χώρο στην αξιοκρατία, την ουδέτερη και αντικειμενική κρίση αλλά μοιράζει τους τίτλους και τα αξιώματα στο χώρο τον στενό της εκάστοτε κυρίαρχης (πολιτικά) οικογένειας, όπως άλλωστε γινόταν πάντα σ' αυτόν τον γεωγραφικό τόπο.
Ο γενικός γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι επαναστάτης, ούτε προοδευτικός, ούτε καν αριστερός: εντάσσεται θαυμάσια στο ρου της ελληνικής ιστορίας παρασυρμένος κι αυτός από την ηχώ των προγόνων του οι οποίοι αν βρίσκονταν με την πλευρά των νικητών θα έκαμαν ακριβώς τα ίδια.
Οι επαναστάσεις στην Ελλάδα είχαν μόνο έναν σκοπό, την άλωση και την μοιρασιά των κρατικών τιμαλφών. Τα όσα αναφέρει στην ανακοίνωσή του αποδεικνύουν το παντοδύναμο μέγεθος και της αριστερής οικογένειας που συμμερίζεται τις ίδιες διαχρονικές αξίες με την δεξιά οικογένεια. Ίσως να μην υπάρχει καν και αυτός ο διαχωρισμός αλλά να μιλάμε μονάχα για την οικογένεια, την φαμίλια, τούτη την ιδιαίτερη δομή του ευρωπαϊκού νότου που κυριαρχεί στο δημόσιο βίο.
Αυτό το απόστημα δεν θα σπάσει γιατί δεν υπάρχει τίποτα να το αντικαταστήσει. Είναι επαρκής λόγος να εύχεται κανείς την διαιώνιση των μνημονίων και τον έλεγχο από τους ευρωπαϊκούς και αμερικάνικους θεσμούς έτσι ώστε να μην αφεθεί εντελώς ο τόπος στα χέρια των τοπαρχών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου